موارد استفاده از عمل |
|
مزایای عمل |
|
عوارض احتمالی عمل |
|
آیا احتمال بروز عفونت پروتز سینه وجود دارد؟ | در مواردی بله |
بیماری های ناشی از بروز عفونت پروتز سینه مرتبط با ایمپلنت چیست؟ |
|
BIA-ALCL چیست؟ | BIA-ALCL سرطان نادری به نام لنفوم سلول بزرگ آناپلاستیک مرتبط با ایمپلنت پستان می باشد. |
سن مناسب یا توصیه شده | 17 به بالا |
بیهوشی دارد یا خیر؟ | بله بیهوشی از نوع عمومی خواهد بود. |
بعد از عمل بستری نیاز دارد؟ | خیر |
مدت زمان عمل | 45 دقیقه الی 1 ساعت |
احتمال موفقیت | 100 درصد |
مدت دوران نقاهت |
|
درک علائم عفونت بعد از عمل جراحی پروتز سینه می تواند گیج کننده باشد. ریکاوری پروتز سینه سفری است که همه بیماران تحت عمل جراحی ایمپلنت سینه تجربه خواهند کرد. هر بیمار تجربه منحصر به فردی خواهد داشت و هیچ بهبودی مانند دیگری نخواهد بود.
با این حال دستورالعمل های خاصی وجود دارد که بیماران می توانند برای اطمینان از بهبودی عالی و پیشگیری و مدیریت عوارض از آن ها پیروی کنند. هدف این بخش، تشریح علائم رایج بهبودی پس از جراحی پروتز سینه و تمایز بین علائم طبیعی و غیر طبیعی است. مهم است که این اطلاعات را به عنوان یک راهنمای کلی در نظر بگیرید. اگر در طول دوران نقاهت در مورد چیزی مطمئن نیستید، همیشه باید با جراح خود تماس بگیرید.
آنچه می خوانید
دوره نقاهت بزرگ کردن سینه به دلیل مجموعه گسترده ای از علائم عجیب و غریب و شگفت انگیز شناخته شده است. تشخیص اینکه کدام یک طبیعی است و کدام یک باعث نگرانی می شود ممکن است گیج کننده باشد.
در زیر به علائم طبیعی پروتز سینه اشاره خواهیم کرد:
برای کسب اطلاعات بیشتر، روی این لینک کلیک کنید.
در حالی که بسیاری از علائم دوره نقاهت پروتز سینه وجود دارد که کاملاً عادی و معمولی هستند، مهم تر از همه مهم است که بدانید کدام علائم ممکن است نگران‌کننده باشد و همیشه باید با جراح خود در میان گذاشته شود. اگر هر یک از علائم زیر رخ داد، اصلا نترسید و به خود استرس وارد نکنید. در بیشتر موارد با تشخیص و درمان به موقع علائم قابل کنترل هستند.
اگر به طور ناگهانی یکی از سینه های شما به طور قابل توجهی متورم شود و دچار تنش شود، ممکن است دچار هماتوم شده باشید. این تورم ممکن است با کبودی تیره بزرگ همراه باشد. هماتوم جمع آوری غیر طبیعی خون در خارج از رگ خونی است. هماتوم می تواند در طول نقاهت به طور بالقوه در نتیجه ضربه فیزیکی به پستان رخ دهد. اگر این تورم شروع ناگهانی را تجربه کردید، باید فوراً با جراح خود تماس بگیرید تا مطمئن شوید که می تواند هر گونه عارضه را به سرعت و کارآمد مدیریت کند.
افزایش درد شدید، احساس تب، قرمزی گسترده یا ترشحات تهاجمی ناشی از زخم، همگی نشانه های آشکار عفونت ایمپلنت پستان هستند. آنتی بیوتیک ها می توانند عفونت را درمان کنند البته اگر در مراحل اولیه عفونت تشخیص داده شوند. اگر عفونت بدتر شود، ممکن است به آنتی بیوتیک در بیمارستان نیاز داشته باشید. در موارد شدید، ممکن است نیاز به برداشتن ایمپلنت سینه باشد. در این مورد بسیار مهم است که هرگونه قرمزی مشکوک، درد شدید یا ترشحات آزار دهنده را با جراح خود در میان بگذارید.
یکی دیگر از علائم رایج عفونت پروتز سینه زمانی است که سینه برای لمس گرم است یا دارای بثورات قرمز است. این یکی از اولین سوالاتی که جراح یا پرستار شما از شما می پرسند این است آیا احساس قرمزی بیش از حد روی سینه سینه ها حس می کنید یا خیر.
اگر بعد از جراحی احساس سبکی سر داشتید، سرگیجه، حالت تهوع یا استفراغ داشتید باید فوراً با جراح خود تماس بگیرید. همچنین در صورت مشاهده تغییر رنگ در پاها یا بازوها به رنگ قرمز یا آبی، گرفتگی در پاها یا تورم پاهای دردناک، باید فوراً با جراح خود تماس بگیرید. اگر مشکل تنفسی دارید باید به دنبال کمک های پزشکی باشید.
یکی از جنبه های بسیار مهم تشخیص علائم غیرطبیعی، در مورد اطلاع رسانی به افراد مناسب است. اگر علائمی دارید که نگران آن هستید، مانند اینکه احتمال می‌دهید عفونت یا هماتوم داشته باشید، با جراح خود تماس بگیرید. اگر فکر می کنید ممکن است لخته خون داشته باشید یا در تنفس، حرکت یا درد شدید مشکل دارید، با اورژانس تماش بگیرید.
نظر کلی بیمارانی که تحت عمل جراحی پروتز سینه قرار گرفته اند این است که این عمل بسیار ساده است و از آنچه تصور می کردند کمتر درد دارد، با این حال مهم است که اطلاعات کافی در خصوص عوارض و علائم عفونت داشته باشید تا این روند تا حد امکان برای شما هموارتر شود. این موضوع شامل ایجاد درک کامل از علائم مربوط به بهبودی بزرگ کردن سینه و زمانی است که باید از جراح خود یا سایر متخصصان پزشکی کمک بگیرید.
انجام عمل جراحی پروتز سینه می تواند زندگی یک فرد را به سمت بهتر شدن تغییر دهد. اما در سال های اخیر، برخی افراد مشکوک شده اند که ایمپلنت های سینه آن ها را به شدت مبتلا به بیماری هایی مانند موارد زیر کرده است:
روماتیسم مفصلی (rheumatoid arthritis)
اسکلرودرمی (scleroderma)
سندرم شوگرن (Sjögren’s syndrome)
مطالعات قدیمی تر هیچ شواهد علمی روشنی را نشان نداد که این شرایط را با ایمپلنت های سینه – پر شده از سیلیکون یا سالین – مرتبط کند. با این حال، مطالعات جدیدتر از منابع مختلف ارتباط بین پروتز سینه سیلیکونی و برخی بیماری های خودایمنی را پیدا کرده اند.
این مطالعات نشان می دهد که ایمپلنت های سینه سیلیکونی به طور بالقوه خطر ابتلا به یک بیماری خودایمنی مانند آرتریت روماتوئید، سندرم شوگرن، اسکلرودرمی و سارکوئیدوز را افزایش می دهد.
از سوی دیگر، منبع دیگری اشاره می کند که FDA نمی تواند بگوید رابطه مستقیمی بین ایمپلنت های سیلیکونی و بیماری های خودایمنی وجود دارد.
همان منبع خاطرنشان می کند که سایر متخصصان فکر نمی کنند شواهد در حال حاضر به اندازه کافی قوی باشد تا به طور قطعی ارتباط بین این ایمپلنت های سینه و بیماری خود ایمنی را نشان دهد.
سازمان بهداشت جهانی و سازمان غذا و داروی ایالات متحده دلیل احتمالی دیگری را برای نگرانی شناسایی کرده اند. این امر کاشت سینه را به سرطان نادری به نام لنفوم سلول بزرگ آناپلاستیک مرتبط با ایمپلنت پستان (BIA-ALCL) مرتبط می کند.
علاوه بر این، پروتز سینه باعث ایجاد خطرات بالقوه دیگری مانند موارد زیر می شود:
دانشمندان می گویند که علل دقیق BIA-ALCL به خوبی شناخته نشده است. با این حال، به نظر می رسد که ایمپلنت های بافت دار با موارد بیشتری از BIA-ALCL نسبت به ایمپلنت های صاف مرتبط هستند.
دانشمندان می گویند که این می تواند به این دلیل باشد که ایمپلنت های بافت دار سطح بیشتری دارند که در آن عفونت باکتریایی ایجاد می شود. عفونت ها می توانند نوعی پاسخ ایمنی را تحریک کنند که در نهایت، در موارد بسیار نادر، منجر به BIA-ALCL می شود.
عفونت یک بیماری بسیار شایع تر مربوط به ایمپلنت سینه است. هر جراحی با خطرات عفونت همراه است، از جمله بزرگ کردن سینه. زمانی که محل جراحی تمیز نباشد یا باکتری در حین جراحی وارد سینه شما شود، عفونت ممکن است رخ دهد.
علاوه بر عفونت، سایر عوارض مرتبط با ایمپلنت سینه ممکن است رخ دهد. این شامل موارد زیر است:
BIA-ALCL اغلب در داخل بافت اطراف ایمپلنت وجود دارد. با این حال، می تواند به سایر قسمت های سیستم لنفاوی بدن شما از جمله غدد لنفاوی گسترش یابد. علائم اصلی عبارتند از:
علائم سایر عوارض ایمپلنت سینه متفاوت است. همانطور که در بالا ذکر شد، عفونت یکی از عوارض مرتبط با BIA-ALCL است. درمان هر گونه عارضه ایمپلنت سینه که ایجاد می شود مهم است. اگر هر یک از علائم زیر را تجربه کردید، فوراً با پزشک خود تماس بگیرید:
سرخی در اطراف ایمپلنت
ورم
درد
ترشح
تغییر شکل یا رنگ سینه
تب
با توجه به علائم خودایمنی که باید به دنبال آن باشید، یک مطالعه اشاره می کند که کاشت سینه سیلیکونی می تواند علائم بیماری های خود ایمنی را در برخی از بیماران ایجاد کند. این علائم عبارتند از:
خستگی
اختلال شناختی
آرترالژی، میالژی
تب
خشکی چشم
خشکی دهان
سیلیکون همچنین دارای پتانسیل نشت از ایمپلنت در سراسر بدن است که احتمالاً منجر به یک بیماری التهابی مزمن می شود.
اگر هر یک از علائم التهابی بافت همبند بالا را تجربه کردید، به پزشک خود اطلاع دهید.
زیبایی را به خود هدیه دهید!
اگر می‌خواهید که زیبایی را به خود هدیه دهید، این کار را به دکتر کامبیز ایزدپناه بسپارید. دکتر ایزدپناه دوره‌های مرتبط با عمل‌های ترمیمی و زیبایی را گذرانده است و از ابتدای تصمیم شما، تا پایان جراحی و گرفتن نتیجه در کنار شما خواهد ماند.
BIA-ALCL به عنوان یک لنفوم سلول T طبقه بندی می شود. ممکن است پس از عمل جراحی کاشت سینه ایجاد شود.
لنفوم های سلول T سرطان هایی هستند که در سلول های T شما، نوعی گلبول سفید سیستم ایمنی بدن، تشکیل می شوند. طبق انجمن سرطان آمریکا، این سرطان ها به سرعت در حال رشد هستند. چشم انداز فردی که با BIA-ALCL تشخیص داده می شود به مرحله سرطان در هنگام تشخیص و میزان تهاجمی بودن آن بستگی دارد.
نیمی از موارد گزارش شده BIA-ALCL طی 7 تا 8 سال پس از قرار دادن ایمپلنت پستان گزارش می شود. از آنجایی که علائم BIA-ALCL نسبتاً پنهان هستند، کارشناسان می گویند این تشخیص ها ممکن است پیچیده و با تاخیر باشد.
اما با افزایش دانش علمی در مورد آن در سال های اخیر، کارشناسان شروع به ایجاد استانداردهای تشخیصی کرده اند.
زمانی که پزشک به BIA-ALCL مشکوک شود، آزمایش های مختلفی را برای رد سایر علل علائم شما انجام میدهد. این آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد:
برای بیماری خودایمنی می توان آزمایش های مختلف خون را انجام داد. اینها همراه با شرح حال کامل و معاینه فیزیکی انجام می شود. پزشکان به دنبال علائم و نشانه های بالینی هستند که برای هر فرد رخ می دهد. بسته به نوع و محل علائم التهابی، آزمایش تصویربرداری نیز ممکن است مفید باشد.
برای کسب اطلاعات بیشتر، روی این لینک کلیک کنید.
اگر BIA-ALCL در شما تشخیص داده شود، پزشک اسکن (پت اسکن)PET-CT را توصیه می کند. این تست تصویربرداری علائم لنفوم را در سایر قسمت های بدن شما بررسی می کند. این سرطان اگرچه نادر است، اما ممکن است تهاجمی باشد و گسترش یابد.
برای اکثر افراد مبتلا به BIA-ALCL که محدود به بافت های اطراف یک یا هر دو سینه است، برداشتن یک یا هر دو ایمپلنت با جراحی ضروری است. با تشخیص زودتر مرحله 1، برداشتن ایمپلنت معمولاً برای متوقف کردن پیشرفت بیماری کافی است.
با این حال، برای سرطان در مرحله 2 یا بالاتر که گسترش یافته است، درمان تهاجمی تری لازم است. علاوه بر برداشتن ایمپلنت، شیمی درمانی ممکن است بتواند پیشرفت بیماری را کند یا متوقف کند.
سایر عوارض مرتبط با ایمپلنت سینه معمولاً بر اساس علامت های آن درمان می شوند. آنتی بیوتیک ها اغلب برای درمان عفونت استفاده می شوند، اگرچه در موارد شدید، ممکن است جراحی برای برداشتن ایمپلنت هایی که باعث عفونت شده اند لازم باشد.
در مورد پاسخ بالقوه خودایمنی، یک مطالعه اشاره کرد که برای 75 درصد از بیماران مبتلا، برداشتن ایمپلنت های سینه سیلیکونی آن ها تسکین قابل توجهی از علائم سیستمیک را فراهم می کند. علائم شامل آرترالژی، میالژی، خستگی و علائم عصبی، طی یک دوره مشاهده 14 ماهه پس از برداشتن ایمپلنت ها بود.
با این حال، تشخیص و تشکیل یک برنامه درمانی – چه پزشکی و چه جراحی – باید یک فرآیند کاملاً فکر شده بین بیمار و پزشک باشد.
میزان بقا برای افراد مبتلا به BIA-ALCL نسبتاً بالا است و در 5 سال 89 درصد است. میزان بقا برای افراد مبتلا به سرطان مرحله 1 که ایمپلنت یا ایمپلنت های آسیب دیده و بافت های سرطانی سینه خود را به طور کامل برداشته اند، حتی بیشتر است.
با این حال، درمان سرطان چالش برانگیز، پرهزینه و همیشه موثر نیست.
اگر چه خطراتی در رابطه با بزرگ کردن سینه وجود دارد، اما همچنان یک روش بی خطر محسوب می شود. قبل از انجام عمل، مطمئن شوید که خطرات عوارض خود را درک کرده اید. به خاطر داشته باشید که خطر BIA-ALCL بسیار نادر است.
با توجه به خطر ابتلا به بیماری خودایمنی، تحقیقات اخیر ارتباطی با ایمپلنت سینه، به ویژه سیلیکون را نشان می دهد. با این حال، قطعی بودن داده‌ها بحث‌برانگیز است و احتمالاً به مطالعات بیشتری برای بررسی دقیق‌تر و مشخص کردن رابطه علت و معلولی مستقیم قطعی نیاز دارد.
برای به حداقل رساندن خطر ابتلا به عفونت، پارگی ایمپلنت و بیماری سرطان سینه، سینه های خود را پس از عمل به دقت تحت نظر بگیرید. دستورالعمل های مراقبت های بعدی جراح خود را به دقت دنبال کنید. در صورت مشاهده هرگونه تغییر در سینه یا سلامتی خود، به خصوص اگر علائم عفونت را تجربه کردید، فوراً به پزشک مراجعه کنید.
بیماری ایمپلنت پستان (BII) به طیف وسیعی از علائمی اطلاق می شود که پس از کاشت ایمپلنت سینه رخ می دهد. از آنجایی که محققان به تازگی مطالعه BII را شروع کرده اند، هنوز به عنوان یک تشخیص پزشکی رسمی شناخته نشده است، اما ممکن است تغییر کند.
نام های دیگر بیماری ایمپلنت سینه عبارتند از:
بیماری ایمپلنت پستان.
سندرم خود ایمنی/التهابی ناشی از ادجوانت ها (ASIA)
بیماری ایمپلنت سیلیکون.
افراد مبتلا به BII چه ایمپلنت های پر شده با نمک یا سیلیکون داشته باشند، علائمی دارند. علائم ممکن است به زودی پس از جراحی ایمپلنت سینه شروع شود یا تا سال ها نه. بسیاری از مردم گزارش می دهند که علائم BII پس از برداشتن ایمپلنت توسط جراح از بین می رود، اما دیگران این کار را نمی کنند.
هر فردی که ایمپلنت سینه دارد ممکن است BII داشته باشد.
محققان علت دقیق بیماری ایمپلنت سینه را نمی دانند. اما برخی از محققان گمان می کنند که BII ممکن است ناشی از موارد زیر باشد:
علائم بیماری ایمپلنت سینه می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. افراد بیش از 50 علامت را گزارش کرده اند که بر سیستم اسکلتی عضلانی، توانایی تفکر و تمرکز (علائم شناختی) و کل بدن (علائم سیستمیک) آن ها تأثیر می گذارد.
علائم شایع اسکلتی عضلانی عبارتند از:
درد مفاصل
درد عضلانی
ضعف عضلانی
علائم شناختی رایج عبارتند از:
علائم سیستمیک رایج عبارتند از:
در حال حاضر، هیچ آزمایش رایجی برای تشخیص بیماری ایمپلنت سینه وجود ندارد. جراح شما در مورد علائم و سابقه پزشکی شما سوال خواهد کرد. بسته به علائم خاص شما، ممکن است آزمایشاتی را برای رد سایر بیماری ها یا شرایط، تجویز کنند. برداشتن ایمپلنت ها ممکن است باعث از بین رفتن علائم مرتبط با BII شود یا نباشد.
جراحان معمولاً بیماری ایمپلنت سینه را با برداشتن ایمپلنت سینه درمان می کنند. در طی این جراحی، جراح شما موارد زیر را انجام خواهد داد:
چندین مطالعه بهبود علائم را تقریباً بلافاصله پس از برداشتن ایمپلنت نشان می دهد. با این حال، همه بهبود را نشان نمی دهند. تسکین ممکن است در 30 روز اول پس از جراحی رخ دهد. یک مطالعه از انجمن جراحی پلاستیک زیبایی آمریکا نشان داد که علائم طی سه ماه پس از جراحی بهبود یافته است.
کارشناسان نمی‌دانند چرا برخی افراد BII را تجربه می کنند. مطمئناً یکی از راه های از بین بردن خطر BII، انتخاب نکردن ایمپلنت سینه است! اگر ایمپلنت سینه دارید و علائم BII در شما بروز کرد، با جراح پلاستیک خود صحبت کنید.
محققان به مطالعه بیماری ایمپلنت سینه ادامه می دهند. این دانش به تعیین علل و گزینه های درمانی کمک می کند.
داشتن علائم BII می تواند ناراحت کننده و گیج کننده باشد. مهم است که یک جراح متخصص را پیدا کنید که به نگرانی های شما گوش دهد. شما فردی را می خواهید که ارزیابی کاملی انجام دهد و راه هایی را بیابد که به شما کمک کند بهتر شوید.
در صورت بدتر شدن علائم یا مشاهده علائم جدید به پزشک مراجعه کنید.
اگر کاملاً مطمئن نیستید که بیماری ایمپلنت سینه (BII) چیست، به این دلیل است که این یک اصطلاح نسبتاً جدید برای شرایطی است که به طور کامل تعریف نشده است و هنوز از نظر پزشکی به رسمیت شناخته نشده است.
با این حال، تعدادی از زنان با ایمپلنت سینه علائم گسترده ای را گزارش می کنند که در مجموع به عنوان BII نامیده می شود. در حالی که شکی وجود ندارد که این علائم واقعی هستند، اما محققان هنوز در تلاشند تا مشخص کنند که آیا این علائم ناشی از ایمپلنت هستند یا محصول یک بیماری یا شرایط نامرتبط هستند.
BII اصطلاح غیررسمی است که برخی از زنان – و حتی برخی از پزشکان – برای توصیف طیف وسیعی از علائم غیرقابل توضیحی که زنان ممکن است بعد از بزرگ کردن سینه یا جراحی ترمیمی سینه با ایمپلنت تجربه کنند، استفاده می‌کنند.
درک کنونی محققان از بیماری ایمپلنت سینه تا حد زیادی بر اساس علائم خودشناسی و شواهد حکایتی است که زنان با جراحان پلاستیک، پزشکان مراقبت های اولیه و یکدیگر در سراسر رسانه های اجتماعی در صفحات محبوبی که به این موضوع اختصاص داده شده اند به اشتراک گذاشته اند.
به نظر می رسد BII با طیف گسترده ای از اثرات بالقوه سلامتی مرتبط باشد. علائم جسمی و روانی که معمولاً گزارش می شود، عبارتند از:
برخی از زنان نیز به طور حکایتی درد قفسه سینه، لرز، حساسیت به نور و اختلالات هورمونی را پس از جراحی ایمپلنت گزارش کرده اند.
اگرچه چندین مطالعه و بررسی های سیستماتیک به ایمنی ایمپلنت سینه و همچنین وجود بالقوه BII پرداخته اند، محققان هنوز این مشکل را به اندازه کافی برای نتیجه گیری قطعی درک نمی کنند.
چیزی که پزشکان می دانند این است که بسیاری از علائم مرتبط با BII شبیه به انواع علائم ناشی از اختلالات خود ایمنی و بافت همبند مانند آرتریت روماتوئید، لوپوس و اسکلرودرمی است.
در حالی که برخی از زنان با علائم BII در نهایت با یک بیماری خود ایمنی یا یک اختلال بافت همبند تشخیص داده می شوند، بسیاری از آن ها اینطور نیستند. محققان همچنین این احتمال را تشخیص می دهند که برخی از زنان ممکن است واکنش التهابی سیستمیک به ایمپلنت های خود را تجربه کنند.
در میان فرضیه های مختلف BII که تا به امروز مورد بررسی قرار گرفته اند، یک نظریه پیشرو این است که برخی از زنان ممکن است از نظر ژنتیکی مستعد ایجاد واکنش ایمنی به مواد مورد استفاده در ایمپلنت های سینه باشند.
این نظریه برتر حتی یک نام دارد: سندرم خودایمنی/التهابی ناشی از ادجوانت ها (ASIA) الگوی علائم گسترده دیده شده در ASIA، که یک بیماری شناخته شده است، ناشی از واکنش سیستمیک به مواد کمکی، مانند سیلیکون است.
برخی از کارشناسان معتقدند که ASIA در واقع اصطلاح یا توضیح بهتری برای BII است.
عمل‌های ترمیمی و زیبایی پیچیده و سخت هستند. اما با وجود دکتر کامبیز ایزدپناه فوق تخصص جراحی پلاستیک، ترمیمی و زیبایی نگران نتیجه عمل خود نباشید. ایشان با تجربه کاری و تخصصی که در این زمینه دارند، تجربه بهترین عمل را در ذهن شما نقش خواهند بست.
علائم BII ممکن است در هر زمانی پس از جراحی ایمپلنت ظاهر شوند – برخی از زنان بلافاصله به آن ها مبتلا می شوند، در حالی که برخی دیگر چندین سال بعد دچار مشکل می شوند. اگر علائمی را تجربه می کنید که فکر می کنید ممکن است مربوط به ایمپلنت های شما باشد، مهم است که به پزشک متخصص مراجعه کنید.
اگر پزشک مراقبت اولیه شما بتواند سایر علل بالقوه علائم شما را از طریق آزمایش، اقدامات درمانی ناموفق یا هر دو رد کند، ممکن است در فکر برداشتن ایمپلنت باشید.
در حال حاضر، برداشتن کامل ایمپلنت راه حلی است که به احتمال زیاد باعث تسکین طولانی مدت برای علائم پایدار و غیر قابل توضیح می شود. در بیشتر موارد، هم ایمپلنت ها و هم بافت اسکار اطراف برداشته می شوند. برداشتن ایمپلنت اغلب – اما نه همیشه – علائم BII را بهبود می بخشد یا برطرف می کند.
بر اساس مطالعات متعددی که تاکنون انجام شده است، میزان عفونت برای بزرگ کردن سینه 1.1٪ تا 2.5٪ برآورد شده است. (با این حال، در مورد چگونگی تعریف واقعی “عفونت” اتفاق نظر وجود ندارد، بنابراین واقعاً نمی توان گفت که آیا این رقم دقیق است یا خیر.) چند عامل وجود دارد که بر خطر عفونت برای جراحی پستان تأثیر می گذارد، خواه این باشد. به دلایل زیبایی شناختی یا عملکردی
علائم معمول عفونت باکتریایی شامل درد و حساسیت و تورم است. گاهی ممکن است تب و ترشحات چرکی نیز وجود داشته باشد. عفونت معمولاً در ماه اول (در دو سوم موارد) رخ می دهد که میانگین آن در روز یازدهم است. با این حال، عفونت می تواند در ماه ها تا سال ها پس از بزرگ کردن سینه نیز رخ دهد.
تشخیص عفونت همیشه ساده نیست. این می تواند فقط روی سطح پوست وجود داشته باشد (سلولیت ساده)، یک عفونت سطحی محل جراحی یا یک عفونت عمیق در اطراف ایمپلنت باشد. یک معاینه پزشکی کامل باید انجام شود تا تشخیص داده شود.
سونوگرافی سینه نیز می تواند برای بررسی مایع اطراف ایمپلنت انجام شود، اما حتی اگر مایعی وجود نداشته باشد، ممکن است عفونت وجود داشته باشد. به همین دلیل مهم است که مراقب علائم دیگر باشید.
اگر مشکوک به عفونت پوستی یا سطحی باشد، آنتی بیوتیک های خوراکی ممکن است برای درمان آن کافی باشد. در مورد عفونت عمیق در اطراف ایمپلنت، آنتی بیوتیک های تجویز شده توسط IV تمایل بیشتری دارند.
در صورت بروز موارد زیر ممکن است نیاز به جراحی داشته باشید:
ایمپلنت برداشته می شود و درن برای بیمار وصل می شود. پس از جراحی، آنتی‌بیوتیک ها به‌صورت IV به مدت دو هفته تجویز می شوند و سپس ایمپلنت جدید پس از یک دوره بعد از رفع عفونت خاص قرار داده می‌شود. به طور کلی، این دوره در محدوده حدود سه تا شش ماه است.
دکتر کامبیز ایزد پناه در انجام عمل پروتز سینه شما بیشترین دقت را دارد. شواهد خوبی وجود دارد مبنی بر اینکه تکنیک های زیر به اقدامات خوب در پیشگیری از عفونت کمک می‌کنند، که دکتر ایزد پناه به آن پایبند است:
علاوه بر این، آنتی بیوتیک های پیشگیرانه قبل از عمل نیز باید تجویز شوند. تجویز آنتی بیوتیک بعد از عمل معمول است، اگرچه شواهد بیشتری در مورد حمایت از آنتی بیوتیک های قبل از عمل وجود دارد.
پروتز سینه معمولاً در جراحی بزرگ کردن سینه استفاده می شود. از سیلیکون یا سالین ساخته شده اند و برای تغییر شکل سینه ها به شکل پرتر، سفت تر و گردتر استفاده می شوند. اما با تمام زیبایی و اعتماد به نفسی که ایمپلنت می تواند به همراه داشته باشد، دانستن هرگونه عوارض و خطرات احتمالی ایمپلنت سینه همچنان بسیار مهم است.
یک جستجوی گوگل در مورد این موضوع احتمالا شما را برای همیشه از جراحی پلاستیک دور می کند. مواردی که ممکن است در اینترنت پیدا کنید می‌توانند وحشتناک باشند، اما در حقیقت، ایمپلنت های سینه آلوده بسیار نادر هستند. کمتر از 2 درصد از جراحی های زیبایی منجر به عفونت می شود و اغلب این وضعیت با آنتی بیوتیک برطرف می شود.
این ایمپلنت های سیلیکونی برای بدن شما خارجی هستند و این بدان معناست که با بافت های بدن شما متفاوت است. به طور طبیعی، آنتی بادی ها در سراسر بدن شما ارسال می شوند. با این حال، فقط به سطح ایمپلنت می رسد. این بدان معناست که پروتزهای سینه شما، بر خلاف سایر قسمت های بدن، سیستم ایمنی ندارند که بتواند به طور طبیعی با عفونت مبارزه کند. این دلیلی است که ایمپلنت ها می توانند مستعد عفونت باشند.
در دوران نقاهت، زخم های ناشی از جراحی بزرگ کردن سینه می تواند به میکروارگانیسم ها آلوده شود. این موضوع باید فوراً مورد توجه جراح پلاستیک شما قرار گیرد تا آنتی بیوتیک مناسب را به شما بدهد. سلول های باقی مانده سرطان سینه نیز می توانند بلافاصله پس از بازسازی مشکلاتی ایجاد کنند.
استفاده از ایمپلنت سینه برای بزرگ کردن سینه بی خطر است. با این حال، محلول ها می توانند حساسیت زا باشند و ممکن است در ابزارهای مورد استفاده برای جراحی مانند دستکش های جراحی یافت شوند. دکتر کامبیز ایزد پناه اطمینان حاصل می کند که تمام ابزارهای جراحی برای استفاده در کل پروسه ایمن هستند.
در برخی موارد، ایمپلنت های شما ممکن است در سال های بعد از عمل شما دچار عفونت شوند. این ممکن است به دلیل عفونت های قارچی یا باکتریایی از سایر نواحی بدن باشد که از طریق خون شما پخش می شوند. در موارد دیگر، لنفوم سلولی (سرطان لنفوسیت‌های خون) می‌تواند به ایمپلنت های شما سرایت کند و بافت اسکار اطراف را آلوده کند.
ابزارهای سوراخ کردن یا خالکوبی استریل نشده به راحتی می توانند منجر به عفونت شوند. توصیه می کنیم در صورت کاشت ایمپلنت از این روش ها اجتناب کنید، اما اگر اصرار دارید، مطمئن شوید که فقط از تمیزترین ابزار استفاده می شود.
هنگامی که متوجه علائمی در بدن خود شدید، در برنامه ریزی برای مشاوره با جراح پلاستیک دارای بورد تخصصی خود تردید نکنید. آنتی بیوتیک ها ممکن است به عنوان درمان اولیه استفاده شوند، اما به خاطر داشته باشید که عفونت می تواند منجر به برداشتن ایمپلنت شما شود.
دکتر کامبیز ایزدپناه
فوق تخصص جراحی پلاستیک، ترمیمی و زیبایی | دارای بورد تخصصی
۱۳۹۳-۱۳۹۶: فوق تخصص جراحی پلاستیک و زیبایی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات درمانی شهید بهشتی بیمارستان ۱۵ خرداد (بیمارستان مادر جراحی پلاستیک ایران)
۱۳۸۵-۱۳۸۹: جراحی عمومی،دانشگاه علوم پزشکی و خدمات درمانی تهرانبیمارستان سینا
۱۳۷۲-۱۳۷۹: پزشکی عمومی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات درمانی زاهدان
این یکی از سوالات متداول زنانی است که قصد انجام این جراحی را دارند. بسیاری از مطالعات نشان داده اند که زنانی که پروتز سینه انجام می دهند در معرض افزایش خطر ابتلا به سرطان سینه نیستند. علاوه بر این، ایمپلنت ها تشخیص سرطان سینه را به تاخیر نمی اندازند.
مطالعات متعدد و همچنین شواهدی از موسسه ملی سرطان نشان میدهد که کاشت ایمپلنت مانعی برای بیمار یا پزشک او در یافتن تومورهای سینه نمی‌کند. در نهایت، بیماران ایمپلنت سینه که به سرطان سینه مبتلا می شوند، شانس بهبودی یا رهایی از سرطان به مدت 5 سال را دارند، مانند زنان بدون ایمپلنت.
بسیاری از زنان در 40 تا 50 سالگی تحت عمل جراحی بزرگ کردن سینه قرار گرفته اند که نتایج خوبی داشته است. شایع ترین بیمار برای این جراحی زنی حدودا 30 ساله با دو فرزند است که سال هاست به این عمل فکر می کند. در هر مرحله ای از زندگی شما، ما شما را تشویق می کنیم تا برای یافتن بهترین مسیر برای رسیدن به اهداف زیبایی خود، یک مشاوره برنامه ریزی کنید.
بارداری اندازه و شکل سینه های خانم را تغییر میدهد، چه ایمپلنت داشته باشد یا نه. این تغییرات ممکن است بر ظاهر زیبایی هر سینه بزرگ شده تأثیر منفی بگذارد. معمولا توصیه می شود که بارداری تا 6 ماه پس از جراحی به تعویق بیفتد. شیردهی با ایمپلنت هنوز امکان پذیر است و نشان داده شده است که برای نوزاد و مادر بی خطر است.
زنان دارای افتادگی سینه که به آن «پتوز» می گویند نیز می توانند پروتز سینه انجام دهند. بسته به میزان افتادگی سینه، ممکن است یک جراحی اضافی نیز لازم باشد. برای سینه هایی که نوک سینه هایی در زیر چین پایین سینه افتاده است، اغلب به جراحی لیفت سینه یا ماستوپلکسی نیز نیاز است. این جراحی همچنین بر خلاف اکثر جراحی های بزرگ کردن سینه، جای زخم را در اطراف نوک پستان-آرئول ایجاد می کند. بدون این جراحی اضافی برای برداشتن پوست اضافی، قرار دادن ایمپلنت ممکن است به اندازه کافی افتادگی را اصلاح نکند.
این اغلب یکی از دشوارترین تصمیمات است و به دلایل زیادی بیشترین پتانسیل ناامیدی را دارد. در طول مشاوره، جراح پلاستیک شما با شما همکاری خواهد کرد تا مشخص کند که چه اندازه سینه را از بزرگ کردن می خواهید. اندازه سینه که با اندازه سوتین اندازه گیری می شود متغیر است و اغلب راه خوبی برای اندازه گیری اندازه نهایی نیست. به عنوان یک قانون کلی، هر 125-150 سی سی حجم ایمپلنت برابر است با افزایش اندازه یک فنجان. با این حال، بدن هر بیمار متفاوت است. با همکاری با جراح خود و تیم بالینی آنها، می توانید انتظارات قابل دستیابی و سالمی را با هم ایجاد کنید.
در جلسه مشاوره خود، خلاصهای از تمام هزینه های مربوط به جراحی بزرگ کردن سینه به شما گفته می شود.
اکثر خانم ها بعد از جراحی بزرگ کردن سینه، حس سینه خود را از دست خواهند داد. برای اکثر آن ها، این 6-12 ماه قبل از بازگشت به حالت عادی طول می کشد. 15 درصد از زنان، با این حال، تغییرات دائمی در حس نوک پستان دارند.
توصیه می شود که بیماران بلافاصله پس از جراحی راه رفتن را شروع کنند. با این حال، زنان نباید به مدت شش هفته پس از عمل، ورزش شدید بدنی انجام دهند. ورزش های فیزیکی از جمله وزنه برداری، دوچرخه سواری، آهسته دویدن و سایر اشکال فعالیت های شدید ممکن است باعث تغییر موقعیت ایمپلنت ها یا ایجاد مشکلاتی در بهبود زخم شود که ممکن است ظاهر سینه ها را پس از جراحی تغییر دهد.
این به شغل شما و نیازهای فیزیکی آن بستگی دارد. برخی از دستورالعمل های کلی عبارتند از: حرکات بالای بازو، مانند دست زدن، باید در 1-2 هفته اول اجتناب شود. تا 6 هفته پس از عمل باید از بلند کردن وزنه های سنگین خودداری کرد. این محدودیت ممکن است برخی از زنان را از بازگشت به کار باز دارد.
درد ناشی از جراحی بزرگ کردن سینه معمولاً در حد متوسط است و به طور کلی می‌توان آن را با دارو در 1-2 هفته اول بعد از جراحی کنترل کرد. توجه به این نکته ضروری است که درد شدید یا غیر قابل درمان پس از جراحی می تواند به معنای عفونت یا عارضه دیگری باشد.
زنان ممکن است یک هفته پس از جراحی شروع به رانندگی با ماشین کنند تا زمانی که هیچ داروی ضد درد مصرف نکنند.
بعید است که تغییرات طولانی مدت در عملکرد فیزیکی را تجربه کنید. بسته به اندازه ایمپلنت، اکثر زنان پس از جراحی هیچ مشکلی در انجام بیشتر فعالیت های بدنی ندارند. وزنه برداری یا بلند کردن اجسام سنگین پس از بهبودی ناحیه ایمپلنت تاثیری بر ایمپلنت نخواهد داشت.
بله. قرار دادن ایمپلنت در زیر بافت سینه، مانند قرار دادن زیر غده ای، بر توانایی سینه برای تولید شیر تأثیری ندارد. به طور مشابه، قرار دادن زیر عضلانی پروتز، یا قرار دادن ایمپلنت در زیر یکی از عضلات قفسه سینه، عملکرد مناسب سینه را حفظ می کند. با برش اطراف آرئول، خطر افزایش مشکلات شیردهی ممکن است وجود داشته باشد. در یک مطالعه، 7/8 بیمار مشکلات مربوط به شیردهی را پس از جراحی بزرگ کردن سینه دور آرئولار گزارش کردند. برای زنانی که برش زیر پستانی یا ترانس زیر بغل (برش های زیر پستان و زیر بغل) را انتخاب می کنند، معمولا شیردهی مشکلی ایجاد نمی کند. در طول مشاوره، حتماً در مورد نیازهای شیردهی خود با جراح خود صحبت کنید.
گاهی اوقات ممکن است جراحی های اضافی برای برخی بیماران مورد نیاز باشد. برای رسیدن به تقارن مطلوب، ممکن است لازم باشد لیفت سینه یا سایر روش های حمایتی را دنبال کنید. در صورت مواجهه با هر گونه عارضه ای مانند پارگی ایمپلنت یا انقباض کپسولی، ممکن است به جراحی های بیشتری نیاز باشد. علاوه بر این، سینه های کاشته شده مانند سایر اعضای بدن پیر می شوند و در آینده برخی از خانم ها جراحی های اضافی را برای اصلاح نتایج گرانش و پیری انتخاب می‌کنند. در طول مشاوره، شما و جراحتان باید در مورد امکان انجام اقدامات اضافی پس از بزرگ کردن سینه صحبت کنید.
پروتز سینه ابزار پزشکی است که برای افزایش سایز و تغییر شکل سینه استفاده می شود. برای زنانی که به دلیل سرطان سینه تحت ماستکتومی قرار می‌گیرند، این روش رایج ترین روش برای بازسازی سینه (هدف بازسازی) است.
تفاوت در ظاهر و احساس پوسته است. ایمپلنت های صاف پوسته ای نرم و یکنواخت دارند و به دلیل رشد نکردن کپسول، تمایل بیشتری به حرکت دارند. ایمپلنت های بافت دار دارای پوششی هستند که در سطح بزرگ تری ایجاد می‌کنند که باعث رشد کپسول و حرکت کمتر می‌شود.
عوارض موضعی شامل انقباض کپسولی، ناهنجاری و پارگی است. برخی افراد نیز درد سینه، چین و چروک، عدم تقارن، جای زخم و عفونت را تجربه می کنند.
لنفوم سلول بزرگ آناپلاستیک مرتبط با ایمپلنت پستان و موجودی به نام بیماری ایمپلنت پستان.
پاسخ: لنفوم سلول بزرگ آناپلاستیک مرتبط با ایمپلنت پستان، که با نام اختصاری BIA-ALCL شناخته می شود، یک سرطان سیستم ایمنی است که اغلب در کپسول اطراف ایمپلنت یافت می شود. این سرطان سینه نیست.
تا به امروز 673 مورد در سراسر جهان گزارش شده است. در حالی که اکثر بیماران مبتلا به BIA-ALCL تنها با برداشتن ایمپلنت پستان درمان شده اند، برخی از بیماران به پرتودرمانی، شیمی درمانی یا هر دو نیاز داشته اند و 16 بیمار به دلیل BIA-ALCL فوت کرده اند.
برآوردهای بروز بسیار متغیر است، اما از تقریباً 1 در 3000 بیمار تا 1 در 30000 بیمار دارای ایمپلنت بافتی متغیر است.
در صورت داشتن هر گونه مشکل، سؤال یا نگرانی، لطفاً برای مشاوره با ما هماهنگ کنید.
پاسخ: BIA-ALCL معمولاً 2 تا 28 سال پس از قرار دادن ایمپلنت پستان به صورت تورم سینه ایجاد می شود. معمولاً به صورت مایع جمع آوری شده در اطراف ایمپلنت ظاهر می شود. همچنین می تواند به صورت توده ای در سینه یا زیر بغل ظاهر شود. اگر زنی با ایمپلنت متوجه شود که فقط یک سینه در حال بزرگ شدن است، این نشانه ای است که برای ارزیابی به جراح پلاستیک مراجعه کند.
پبسیاری از بیماران ایمپلنت سینه در رسانه های اجتماعی وجود دارند که طیف گسترده ای از علائمی را که تجربه می‌کنند بحث می‌کنند – علائمی که ممکن است معیارهای تشخیصی را برای طبقه‌بندی به عنوان بیماری برآورده کنند یا نداشته باشند.
این بیماران علائم خود را در مجموع به عنوان “بیماری ایمپلنت پستان” یاد می کنند. با این حال، در حال حاضر شواهد کافی برای نشان دادن ارتباط بین ایمپلنت پستان و بیماری های روماتولوژیک یا بافت همبند وجود ندارد.
هنگامی که جراح پلاستیک تشخیص داد که خانمی بهبود یافته است و ایمپلنت های او جا افتاده است، فقط به دلیل کاشت سینه نیازی به پیگیری سالانه ندارد. با این حال، اگر ایمپلنت ها پس از جراحی سرطان برای بازسازی قرار داده شدند، از بیماران می‌خواهیم سالانه به جراحان خود مراجعه کنند.
زنان بدون علامت و بدون تغییر پستان، برای معاینه پستان سالانه بیش از پیگیری معمول با پزشک اصلی یا متخصص زنان خود نیاز ندارند.
اگر خانمی با ایمپلنت سینه تغییری در سینه های خود تجربه کرد – به‌ویژه اگر تورم یا توده ای وجود داشته باشد – باید تحت معاینه و تصویربرداری مناسب از جمله سونوگرافی و آسپیراسیون با سوزن ظریف هر مایع اطراف ایمپلنت قرار گیرد.
خیر. همچنان توصیه می‌شود که زنان در سن 35 سالگی یک ماموگرافی غربالگری اولیه را انجام دهند و سپس ماموگرافی سالانه را در سن 40 سالگی شروع کنند.
نظرات